Al zullen sommigen de naam van Massimo Giuntini weleens zijn tegengekomen in de kleine lettertjes op een album van The Modena City Ramblers, toch maak ik me sterk dat deze doedelzakspeler veeleer tot de groep der “minder bekende muzikanten” behoort en dat is best wel een beetje vreemd voor iemand die al meer dan dertig jaar actief is in allerlei folkbands. Als specialist van de Ierse, of beter gezegd, Celtic Folk, speelde hij in de loop der tijden met hele groten als The Chieftains, John Renbourn, Dervish en Pierre Bensusan, vormde het trio Ductia, speelde mee op platen van onder anderen Vinicio Caposszla, nam onder eigen naam een zestal platen op aan het begin van deze eeuw, zag zijn muziek uitgekozen door Martin Scorsese voor de soundtrack van “Gangs of New York” en valt verder terug te vinden in talloze projecten in en om folk, waarbij steevast zijn meesterschap op de doedelzak op de voorgrond komt te staan, al speelt hij, na dertig jaar ondergedompeld te zijn in de Ierse muziek, ook een meer dan aardige deun op bouzouki en fluit.

Op deze nieuwe, volledig instrumentale soloplaat toont Giuntini wie hij vandaag is als muzikant en als componist. Enfin, dat denk ik toch, want veel informatie krijg je niet meteen bij de CD bijgeleverd. Zelf luisteren is dus de boodschap en dat deed ik de voorbije weken vele keren. In negen eerder flink uitgewerkte nummers schept Giuntini een sfeer, die je landelijk en rustiek kunt noemen en waarin hij een soort “ode aan de natuur” uittekent, via de “warnemingen” van de “eenzame zonnebloem”.

Hoe weldadig het is, als je met je gezicht naar de zon kunt leven (Facing The Sun”, hoezeer je je met de natuur verbonden kunt voelen (“Anthem for Mother Nature”), hoe je met de seizoenen mee kunt leven (“Dew and Leaves”; ‘The Sowed Seed”” en hoe gelukkig je daarvan soms kunt worden (“Flowerpower”). Het mag duidelijk zijn dat Giuntini de zonnebloem als metafoor gebruikt voor De Mens en dat uit zich ook in de opbouw van een aantal van de nummers -het geheel is eigenlijk een soort “suite”-, waarbij fluit, snaren en doedelzak elkaar afwisselen en aanvullen. Het resultaat is een heel fijne, klassieke Celtic folk-plaat, gemaakt door een Italiaan, die z’n hart verloor aan Ierland en zijn muziek. De zonnebloem staat in dat verhaal voor de koppige Ier, die zijn eigen ding wil (blijven) doen en die niet bereid is zich te conformeren aan de heersende zeden en gewoonten. Heel, heel fijn luistervoer is dit, zeker weten.

(Dani Heyvaert)